Huiskamerconcert Stanza

Ik schrijf dit stukje in opdracht, een primeur voor Villa Liervinck. Het is ook een antwoord op deze blogpost: http://blog.stanzamuziek.be/2013/01/20/huiskamerconcert-sint-lievens-esse/

De opdracht komt van mijn lief omdat hij niet helemaal akkoord was met wat in de bovenstaande blogpost geschreven werd. Omdat hij zelf niet zo’n blogger is, zit hij hier naast me te vertellen wat ik moet schrijven, ondertussen een goeie Porto drinkend, de weekendkrant aan het doornemen, het nieuws met vele tussenpauzes aan het bekijken op de tv en met de laptop op schoot zich aan het voorbereiden om morgen al dan niet door de sneeuw naar Brussel te ploegen. Wie zegt dat mannen geen twee dingen tegelijk kunnen? Ik hou het bij onder een dekentje met de laptop dit stukje schrijven. Om het kort samen te vatten: "Ons huis is altijd vrolijk versierd en ‘opgeknust’met een vuurkorf in de tuin en allerlei lekkers in de keuken." Niet dat iemand die hier vaak komt dat nog eens zwart op wit moet lezen maar het is zoals ik al zei een rechtzetting van mijn teergeliefde. Verder moeten “artiesten” hun eigen concerten niet recenseren aldus mijn lief.

De aanvulling of is het de correctie? door K.D. (mijn lief)

Het huiskamerconcert Stanza op 19 januari 2013:

Door de sneeuwval, het feit dat het 's avonds was en niet 'echt' voor kinderen, was het publiek beperkt tot lokale vrienden die niet ver meer moesten rijden achteraf. Maar de sfeer was gezellig en gemoedelijk, buren onder elkaar.

De inleiding “Verhalen” was de nagel op de kop. De gelegenheidsode “Noors Dennenhout” haalde de muziekkenners - althans van de klassiekers - uit het publiek. Er werd al een nootje mee geneuried hier en daar.“Odessa” was het eerste hoogtepunt en viel bijzonder in de smaak bij het publiek, herkenningsgegrinnik was niet van de lucht. Ook “Bonus” was dicht bij mijn bed bij dit publiek. “Leven als een indignado” was een nummer dat het publiek deed nadenken na de herkenningsfase van de twee vorige nummers. Waren we niet allemaal een beetje indignado jaren terug en zijn we niet allemaal terug naar huis gegaan waar eten, een dak – al dan niet van siliconen – en een goed toilet op ons wacht? Een uitbundig applaus is hier gezien ons eergevoel niet gepast maar de appreciatie was er wel. “Teveel informatie” is ook al zo’n nummer. Met een mediatiek/artistiek publiek ligt het natuurlijk een beetje gevoelig wanneer je gewezen wordt op je extravert gedrag in de Sociale Media. Maar het nummer was bijzonder intens en werd van een neutraal uitgangspunt opeens een behoorlijk persoonlijk stuk alleen maar door de geniale truc van weglating. De sfeer werd daardoor bijzonder intiem, een huiskamerconcert waardig. Alweer een nummer waarop je niet in adoratie uitbarst maar stilletjes wil nadenken over de boodschap. Die stilte komt zo krachtig aanzwellen dat je hem niet durft te verbreken. Dieter maakt het zijn publiek bijzonder moeilijk om op momenten als deze bewondering voor zijn optreden en zijn lied te tonen. Maar de boodschap hakte wel in.
Facebookmoeders was net zoals Odessa een hoogtepunt. Ook na het concert kwamen reacties dat op de terugweg naar huis deze twee liedjes oorwormen bleken. Bewondering van klein en groot voor de lange, tongbrekers in het lied die schijnbaar moeiteloos gezongen werden. Ibe, Siebe, Yente, Wietse, Flore, Kobe, Hanne, Lore, Jade, Janne, Josse, Yucca, Lana, Luna, Mona, Luca, Senne, Seppe, Robbe, Ferre, Xander, Lander, Alexander, Lina, Lisa, Lotte, Nina, Noah, Vince en Stan. Allemaal nu!
Toen was er het intermezzo van “Mmmm Kwatta” dat zo absurd was dat het groot en klein met niet minder absurde vragen liet zitten maar tegelijk voor een hilarisch moment zorgde dat een totale ontspanning meebracht. Hoewel er geen camera in de buurt was, geloofden de kinderen niet alleen dat ze op de radio zouden komen maar tegelijk ook op de televisie.
“Dief!” bleek een schitterende conversatie-starter achteraf. Algemeen was er een beetje nood aan duiding vanwaar die moodswing van de intelligente maar grappige en altijd mild kritische bard opeens kwam, “Toespijs” was grappig maar kwam op de lijst: “nog-eens-te-lezen-want-dat-was-toch-een-hoop-tekst-en-informatie”,China was Dieter op zijn best omdat zijn improvisatietalent subtiel en ongeëvenaard is. “ ’t Is teveel, teveel woorden, teveel akkoorden” en een mens denkt er zelf bij “te veel chinezen…” Of het nu echt was of deel van de show, het toonde Dieter als ‘mens in een huiskamer’ en dat gaf het geheel een warmte die hij zelf niet kan inschatten. Het huiselijke, het gevoel de meester aan het werk te zien, te mogen binnengluren in het creatieve proces maakte wat hijzelf achteraf aangaf als een uitglijder eigenlijk een extra intiem moment.
“Opa Zjang” was heerlijk en werd door iedereen gesmaakt en het was dan ook nog eens supergrappig inclusief ‘vieze woorden’ voor de kinderen. Kortom de ideale afsluiter.
De commentaren waren unaniem lovend. Mensen bleven een gat in de nacht napraten.
Aangezien het drukke e-mailverkeer en de sms-en die verdere nacht en de volgende dag met verschillende keren de vraag wanneer deel II komt – die gast heeft wel veel meer nummers heb ik ondertussen gezien - waren voor ons het bewijs dat dit een zeer geslaagd huisconcert was.

Dus Dieter? Wanneer deel II? (ondertussen voor de hongerigen: http://blog.stanzamuziek.be)