Het is een eikenhouten keuken met zwarte natuurstenen werkbladen. Geen oud-grenenhout met metrotegeltjes zoals ik graag zie en een Aga staat er ook niet in. Er is een zwart glazen fornuisblad met rood oplichtende kookplaten die je moet aansteken met je vingertoppen op het glas. Mijn vingers zijn soms zo verkleumd dat ik daarvoor mijn neus moet gebruiken maar dat doet hier helemaal niet terzake. Het is wel zo dat dat een beetje helpt om die haat-liefde-relatie te voeden, vooral het eerste gedeelte dan. Wat ook helpt is dat de massief eiken keuken behalve donker ook nog eens in het lelijkste vernis van de wereld is gelakt, een soort jaren tachtig donkeroranje vernis. Donkeroranje hout en dat zwarte werkblad in een donker hol met een zwart geschilderd plafond. Het werkt niet. Of wel, maar dan op mijn zenuwen. Raad vragen leverde alleen maar opgehaalde wenkbrauwen op. Of ik niet goed snik was? Een massief eiken keuken? Een natuurstenen werkblad? Blijf daar van af!
Een professionele binnenhuisdecorateur kwam een kijkje nemen, vroeg een astronomisch bedrag om het donkeroranje hout bleek te beitsen. Het koste meer dan dezelfde keuken inclusief toestellen splinternieuw opnieuw te plaatsen.
Na nog eens een halfjaar wikken en wegen, hakte ik de knoop door. 't Is zoals ik al zei 'mijn' keuken. De astronomische prijs wou ik er nog steeds niet voor betalen dus besloot ik het zelf te doen.
Wat ik deed:
- Het zwarte plafond heb ik wit geschilderd met 'witte verf voor donkere ruimtes' (blijkbaar is het een soort 'extra' wit.) Dat scheelde al meteen een dag en een nacht qua ruimtegevoel om over het licht maar te zwijgen. Gaatjes en barsten in de oude planken heb ik niet dichtgemaakt omdat ik wil dat het de uitstraling heeft van witgeschilderde planken. Anders kan het evengoed een kunststof-plafond zijn.
- De doffe groene muren verfde ik met een slappe sleepborstel met zeer sterk verdunde witte muurverf met kriskras vegen waar het oude groen doorheen schemert. Dat geeft diepte aan de muren en een interessante textuur. Persoonlijk hou ik niet van muren zoals in een plastiek potje. Het moet er wat doorleefd uitzien, landelijk.
- De (tadaaa!) eiken keukenkasten verfde ik 'Toscaans'. Om alle kritiek de kop in te drukken: eik blijft eik of het nu met afgrijselijk donkeroranje vernis of met Toscaans schilderwerk bedekt is. Deze hindernis nam ik snel. Het schilderen zelf was de echte uitdaging. Er bestaan zoals je op internet snel ontdekt onvoorstelbaar veel verschillende manieren om dit resultaat te bekomen. Hierbij geef ik gratis en voor niets mijn techniek:
Toscaans schilderwerk - 'verouderen' van houten meubels.
Kasten zeer grondig ontvetten met azijn.
Alle klinken en deurknopjes losvijzen en afnemen.
Kasten met sleepborstel verven met witte, ruwe Latex.
Kasten met een milde zeepoplossing wassen, het liefst met een onregelmatig versleten spons, voor de Latex is uitgehard maar niet zo dat alle verf weer meekomt. Dit is een beetje zoeken en proberen en het is bijzonder frustrerend met kindjes in de buurt die je aandacht nodig hebben want voor je het weet is de latex een verse luier later opgedroogd en krijg je er geen beweging meer in.
Kasten twee dagen laten uitharden. Zeer delicate situatie want ongewenste krassen en slijtage sporen die in deze fase gemaakt worden, kunnen niet meer onzichtbaar gerestaureerd worden.
Kasten vernissen met acrylvernis. Opgelet satijnglans! Hoogglans past niet bij deze stijl. Het acrylvernis haalt de warme eik naar voor doorheen het wit en het satijn heeft het een warme, zachte uitstraling. Omdat ik nogal een zintuigelijk persoon ben, wil ik er ook nog bij vermelden dat het fantastisch aanvoelt. Ik moet er mezelf van weerhouden constant over het hout te wrijven.
Telkens met twee dagen ertussen nog tweemaal dat laatste herhalen. Het vernissen, niet het wrijven.
Na uitharding van de laatste vernislaag: klinken en deurknopjes er weer aanzetten.
De haat-liefde relatie is omgeslagen naar het laatste deel. Nu zit ik hier zelfs om bijvoorbeeld dit tekstje te schrijven om middernacht. Sfeerlichtjes aan, verse bloemen uit de tuin... Dit is misschien nog steeds geen keuken in oud grenen met metrotegeltjes en een Aga maar zo'n keuken kan me opeens gestolen worden. Ik ben zot van mijn keuken nu.
Voila en nu mag iedereen hem zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten